Πως γράφεται η λέξη Μητέρα

ΠΩΣ  ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΛΕΞΗ ΜΗΤΕΡΑ

Της Αγγελικής Βαρελλά

Μόλις έμειναν οι δυο τους μόνοι, κάθονταν στον καναπέ δίπλα-δίπλα, πατέρας και κόρη, και τα έλεγαν ψιθυριστά:

- Ψου, ψου, ψου! ο ένας.

- Ψου, ψου, ψου! ο άλλος.

Να πάρει η ευχή. Γιόρταζε η μητέρα κι έψαχναν να βρουν ένα δώρο, μα τι δώρο!

Κάτι που να μην το έχει σκεφτεί κανένας άλλος, πριν από αυτούς. « Αυτό είναι το μεγαλείο», έτσι έλεγε ο μπαμπάς.

-Το κακό είναι που είσαι μικρή και δεν ξέρεις να γράφεις της είπε.

- Να μάθω, προθυμοποιήθηκε η Φιλιώ.

- Αλήθεια το λες;

- Αλήθεια…

- Φέρε, λοιπόν, χαρτιά ν’ αρχίσουμε. Θα σε μάθω να γράφεις τη λέξη ΜΗΤΕΡΑ.

- Και θα χαρεί μ’ αυτό;

- Ουουου!

Αυτά τα «ουουου» του μπαμπά της την ενθουσίασαν.

Κι άρχισαν οι πρόβες…

Πρώτα έπρεπε να μάθει να γράφει Μι. Της έπιανε το χέρι ο πατέρας και της το πήγαινε περίπατο πάνω στο χαρτί. Ζιγκ-ζαγκ.

- Τώρα, της έλεγε, ανεβαίνουμε. Τώρα κατεβαίνουμε, τώρα ξανανεβαίνουμε, τώρα ξανακατεβαίνουμε!

Ούτε σκάλα να ήταν το Μι. Πόσες φορές ανεβοκατέβηκε αυτή τη σκάλα η Φιλώ, δεν το θυμάται. Μα έκανε υπομονή. Αφού από Μι αρχίζει η λέξη ΜΗΤΕΡΑ έπρεπε οπωσδήποτε να το μάθε.

Όταν έμαθε το Μι άρχισε το βάσανο για το Ήτα. Ολόκληρες κόλες γέμισαν με Η,Η,Η,Η.

Δυο δέντρα και στη μέση μια ξαπλωτή κούνια, έτσι της είπε ο πατέρας.

Όσο εύκολο όμως να κάνεις κούνια, άλλο τόσο δύσκολο είναι να κάνεις το Ήτα.

Τέλος πάντων το έμαθε κι αυτό. Κούτσα, στραβά αλλά το έμαθε.

- Πολλά γράμματα έχει το «ΜΗΤΕΡΑ»! Πάρα πολλά!

- Γράφε, την παρηγορούσε ο μπαμπάς της . Έτσι αξίζει. Να κουραστείς.

Και να οι κόλλες και να τα γράμματα.

Κόλλες ατελείωτες με Τα, με Ρ, με Ε, με Α. Και στα κρυφά. Να μην την πάρει μυρωδιά η μάνα της. Να η πραγματική έκπληξη.

Τα καημένα τα Τ έγερναν από τη μια πάντα, σαν μεθυσμένα.

Στο Ρο ξεχνούσε κάθε φορά πού έπρεπε να βάλει το κουλουράκι και της έβγαινε άλλοτε 9, άλλοτε Ρ και άλλοτε 6.

Το ταλαίπωρο το Α δεινοπάθησε κάτω από τα χέρια της. Οι λοξές του γραμμές που έπρεπε να ενωθούν στην κορυφή, δεν συναντιόνταν ποτέ, λες και ήταν τσακωμένες. Ξέφευγαν από το μολύβι της και τραβούσαν η μια κατά την Ανατολή και η άλλη κατά τη Δύση.

Στο τέλος, μια λέξη που έμοιαζε πολύ στη λέξη ΜΗΤΕΡΑ ζωγραφίστηκε σ’ ένα κομμάτι χαρτί κι ο πατέρας τη στόλισε με λουλούδια και κορδέλες.

Όταν ήρθε η μέρα της γιορτής της μαμάς, στάθηκαν μπροστά της και οι δυο και η παράσταση … άρχισε. Γιατί δεν ήταν μόνο η κάρτα που της έδωσαν, ήταν και το θέατρο που της έπαιξαν. Βέβαια!

Η μάνα άνοιξε το χαρτί και διάβασε: «ΜΗΤΕΡΑ».

Είπε: «Η Φιλιώ μου το έγραψε αυτό; Αν είναι δυνατόν!» και γούρλωσε τα μάτια της. Πριν προλάβει να πει κάτι άλλο, ο πατέρας άρχισε να ρωτάει τη Φιλιώ:

-Από πού το πήραμε το Μι, Φιλιώ μου;

-Από το ΜΕΛΙ, απάντησε το πιτσιρίκι.

- Και ποιος μας έδωσε το Ήτα του;

-Ο ΗΛΙΟΣ!

-Και ποιος μας δάνεισε το Ταφ;

-Το ΤΡΑΓΟΥΔΙ!

-Κι από πού αρπάξαμε το Έψιλον;

- Από το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

- Και ποιος Μας ΧΆΡΙΣΕ ΤΟ Ρο;

-Το ΡΟΔΟ!

-Κι από πού κλέψαμε το Άλφα;

-Από την ΑΓΑΠΗ.

-Και μ’ όλα αυτά τα γράμματα, τι γράψαμε;, Φιλιώ μου;

-Δε γράψαμε! Εγώ το έγραψα! Διαμαρτυρήθηκε η Φιλιώ.

-Ωραία! Τι έγραψες, λοιπόν, μ’ αυτά τα γράμματα, Φιλιώ μου; συγχύστηκε ο πατέρας που του χάλασε την παράσταση.

-Έγραψα τη λέξη ΜΗΤΕΡΑ, αλλά ίδρωσα μέχρι να το γράψω!

- Αυλαία! Τελειώσαμε! Φώναξε ο μπαμπάς και χειροκρότησε την κόρη του.

Και μετά; Μετά τι έγινε;

Πού να ξέρω; Όταν πέσει η αυλαία δεν ξέρεις τι γίνεται από πίσω της. Φαντάζομαι όμως αγκαλιές και φιλιά! Τι άλλο;

Τώρα γράψε και εσύ τη λέξη Μητέρα: